دنیای سایه

سخن ها زیاد است ..چطور زبان جان را بگشایم و قلم به دست گیرم؟

هر نفس آواز عشق می‌رسد از چپ و راست ما به فلک می‌رویم عزم تماشا که راست ما به فلک بوده‌ایم یار ملک بوده‌ایم باز همان جا رویم جمله که آن شهر ماست خود ز فلک برتریم وز ملک افزونتریم زین دو چرا نگذریم منزل ما کبریاست گوهر پاک از کجا عالم خاک از کجا بر چه فرود آمدیت بار کنید این چه جاست بخت جوان یار ما دادن جان کار ما قافله سالار ما فخر جهان مصطفاست از مه او مه شکافت دیدن او برنتافت ماه چنان بخت یافت او که کمینه گداست بوی خوش این نسیم از شکن زلف اوست شعشعه این خیال زان رخ چون والضحاست در دل ما درنگر هر دم شق قمر کز نظر آن نظر چشم تو آن سو چراست خلق چو مرغابیان زاده ز دریای جان ...

اگر از هما بپرسی  که کجا خانه ی دل هست  به جواب تو بگوید  نتوان خانه دل رفت  در این خانه چه قفل است  نتوان رفت به انجا  به جز اینکه تو بگویی  که علیست حامی ما  در هر خانه که باشد  که دران قفل بماند همه از نام علی او  نتوان قفل بماند گره از هر چه که خواهی  بکند باز که نامش  شده است شفای هر جان  همه شیعه ها علی جان..

ای نوازنده دل های نژند. .کردم از جیب نظر تا دامن.. دیدم آن مهر بزرگ تو بلند.. تو عجب داده ای از مهر مرا  تو بزرگ خوانده ای از عشق مرا  من صدایت میزنم هردم ترا تو نگاهی میکنی پر معنا  دل من طاقت قهرت نبود  تو مگردان نگه از روی مرا  تو صدایم بکنی گوش کنم  غم هر دل که فراموش کنم  واگر درد سراغم اید  ذکر تو درد ز من میکاهد  واگر غم به سبویم بخورد  می عشقت تو خرابش بکند  ساقیان در کف عشق تو چه مدهوش شدند  تا کجا درگه تو عارف مدهوش کند  می تو کرده مرا مست سبویم نبود  جای کافی ز برای می و مستر دگر  همه کافی بخورم ...